ΠΙΚΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ

Πριν λίγες μέρες συνέβη σε τμήμα εισαγωγών του Ψυχιατρείου ένα τραγικό γεγονός. Απανθρακώθηκε ασθενής ενώ ήταν περιορισμένος στο κρεβάτι του. Για το ίδιο το γεγονός και τις αιτίες δεν μπορούμε προς το παρόν να πούμε τίποτα διότι η διερεύνηση του συμβάντος από τις αρμόδιες υπηρεσίες είναι σε εξέλιξη.Έχω όμως την ανάγκη να γράψω μερικά πράγματα γιατί τις τελευταίες μέρες διάφοροι "ειδικοί" βγαίνουν στα ΜΜΕ και λένε διάφορες αρλούμπες με σκοπό να προβάλουν  τον εαυτό τους και το εγώ τους. Οι θέσεις τους άσχετες από την πραγματικότητα. Είναι όλοι τους υποκριτές είτε είναι πανεπιστημιακοί καθηγητές Ψυχιατρικής είτε είναι δημοσιογράφοι παπαγαλάκια του συστήματος. Είναι "δήθεν" περισσότερο άνθρωποι από εμάς που δουλεύουμε στο χώρο της ψυχικής υγείας. Φωνασκούν και διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους ως νέοι Φαρισαίοι για τις καθηλώσεις των ανήσυχων ασθενών, μας είπαν ότι οι αναγκαστικές νοσηλείες στο εξωτερικό αποτελούν το 22% των εισαγωγών στα ψυχιατρεία ενώ στην Ελλάδα το 60%. Δεν μας λένε όμως τι έκαναν οι ίδιοι για να σταματήσουν αυτά τα φαινόμενα.Δεν είπαν ότι στο εξωτερικό υπάρχουν Ψυχιατρεία ενώ στην Ελλάδα  τα διαλύουν. Ότι στην Ευρώπη τα  ψυχιατρεία  υπερχρηματοδοτούνται ενώ το Ψυχιατρείο της Τρίπολης λειτουργεί με ανύπαρκτα χρήματα διότι  δεν έχει προϋπολογισμό από πέρυσι. Ότι  από πέρυσι είχαν προκύψει σοβαρά προβλήματα στην θέρμανση των ασθενών, στη σίτιση τους και διάφορα άλλα προβλήματα που είχαν έλθει στο φως της δημοσιότητας αλλά ποτέ δεν μπόρεσαν να επιλυθούν διότι είχε "κλείσει" . Όλοι οι εργαζόμενοι του Ψυχιατρείου τον τελευταίο χρόνο είχαμε γίνει μάρτυρες της διάλυσης του , για να προχωρήσει η συνένωση των 2 νοσοκομείων σύμφωνα με το νομοσχέδιο του κου Λοβέρδου. Αυτό προείχε, αυτό εφαρμοζόταν και τίποτα άλλο δεν είχε σημασία. Κανένας δεν αναρωτήθηκε πως βρέθηκε να γίνονται εισαγωγές σε ένα κλειστό σύμφωνα με τις δηλώσεις του τότε Υπουργού υγείας ψυχιατρείο. Για να σας θυμίσω  σύμφωνα με τις τότε δηλώσεις είχαν παραμείνει μόνο 12-13 χρόνιοι ασθενείς και αφού έφευγαν και αυτοί τότε θα έκλεινε οριστικά. Πως γίνεται όμως σήμερα να υπάρχουν 2 τμήματα κλειστά εισαγωγών, 2 ανοικτά ενδιάμεσης νοσηλείας και ένα τμήμα χρόνιων ασθενών; Πως γίνεται τη χρονιά των δηλώσεων το Ψυχιατρείο να δέχθηκε 800 εισαγωγές ενώ πέρυσι 701; Συνολικά  1500 εισαγωγές σε ένα ψυχιατρείο που είχε κλείσει.
Εδώ τίθεται το ερώτημα. Ποιος κορόιδευε ποιον;
Επίσης στην Ευρώπη τα ψυχιατρεία λειτουργούν διαφορετικά. Στα τμήματα εισαγωγών, ασφάλεια παραλαμβάνει τους ανήσυχους ασθενείς, τους περιορίζει σε δωμάτια που διαθέτουν κρεβάτια με ενσωματωμένους ιμάντες, διαθέτουν μόνιτορ παρακολούθησης, πυρανίχνευση, αυτόματη πυρόσβεση που εκκινείται από πυρανιχνευτές κλπ.Μπαίνει σε ενέσιμη νοσηλεία και μόνο αφού κοπάσει η διέγερσή του παραδίδεται στην κλινική στο Ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Αν παρουσιάσει διέγερση και πάλι καλείται εκ νέου η ασφάλεια για τα περαιτέρω. Σε καμία περίπτωση δεν εμπλέκεται το νοσηλευτικό προσωπικό σε καθηλώσεις και πράξεις γενικότερα βίαιες προς τον ασθενή για να μη χαλάσει η θεραπευτική σχέση μαζί του.Ας μας πουν οι ειδικοί τι από όλα αυτά υπάρχει στα Ελληνικά ψυχιατρεία; Εδώ το νοσηλευτικό προσωπικό πρέπει να κάνει τα πάντα και μάλιστα χωρίς καμιά βοήθεια από κανέναν. Είναι τουλάχιστον αστείο να μιλήσουμε για θαλάμους ειδικούς, για προστατευμένα δωμάτια, ασφάλεια, για πυρασφάλειες . παρακολούθηση του ασθενούς με μόνιτορ κλπ όταν το μόνο ψηφιακό που διαθέτει είναι το θερμόμετρο. Οι κλινικές που διαθέτει το ψυχιατρείο είναι ο καλός ο μύλος που όλα τα αλέθει. Συστεγάζονται στο ίδιο τμήμα όλων των κατηγοριών τα περιστατικά. Ψυχικά ασθενείς που ήδη έχουν κριθεί επικίνδυνοι, Χρήστες ουσιών (αλκοόλ και τοξικομανείς) γέροι με αννοια, και παιδιά με νοητική καθυστέρηση.Και μόνο η επαφή ετερόκλιτων περιστατικών φτάνει για να δημιουργούνται πολλές προστριβές μεταξύ των ασθενών και να απασχολεί το νοσηλευτικό προσωπικό σε ρόλο νηπιαγωγού και χωροφύλακα. Επίσης το προσωπικό πρέπει να φροντίζει να κάνει χρέη ασφάλειας για τους ανήσυχους ασθενείς, να επιμεληθεί για τη σίτιση των ασθενών, την σωματική τους καθαριότητα, τα ενδύματα και τα κλινοσκεπάσματα, την χορήγηση της φαρμακευτικής του αγωγής κλπ και το κυριότερο να προσπαθεί να προλάβει επικίνδυνες ενέργειες των ασθενών. Αυτό που ζητούσε  το νοσοκομείο από το μειωμένο (τεχνητά) προσωπικό της κάθε βάρδιας να κάνει τα πάντα. Πρέπει ο καθένας μας να είναι ένας μικρός θεός που να είναι πανταχού παρόν.Και μέσα στην κλινική με τους ασθενείς αλλά και στα γραφεία έπρεπε να παρέχει γραμματειακή υποστήριξη στους Ιατρούς, να κάνει χρέη τηλεφωνητή για την επικοινωνία των ασθενών με τους οικείους τους, να υποδέχεται νέα περιστατικά είτε επρόκειτο για εισαγωγή είτε επρόκειτο για απλή εξέταση ασθενών διότι οι κλινικές που εφημέρευαν λειτουργούσαν κατά την απογευματινή και νυκτερινή βάρδια και ως εξωτερικά Ιατρεία. Επίσης να παρακολουθεί και να καταγράφει τα ζωτικά σημεία των ασθενών, να φροντίζει όσους είχαν παθολογικά προβλήματα, να φροντίζει κατάκοιτους ή ανήμπορους ασθενείς όταν υπήρχαν στην κλινική κλπ. και όλα τα παραπάνω χωρίς να ξεκουράζεται πραγματικά δουλεύοντας εξοντωτικά για τον ανθρώπινο οργανισμό ωράρια και μάλιστα χωρίς τα απαιτούμενα ρεπό για να καλύψει τις ανάγκες της βάρδιας.Ποτέ κανένας δεν ολιγώρησε δεν άφησε κανένα περιστατικό χωρίς φροντίδα  και γι αυτό δεν υπήρξε σοβαρό ατύχημα ως τώρα στο νοσοκομείο.Είχε όμως μια μικρή αδυναμία. Όσο και αν έτρεχε για να καλύψει τα πάντα δεν κατάφερε ποτέ κανένας μας να είναι πανταχού παρών και να βρίσκεται ταυτόχρονα σε δυο διαφορετικά μέρη όπως έπρεπε.Ότι και να έχει προσφέρει δεν εκτιμάτε ποτέ. Πάντα σου λένε ότι είσαι υποχρεωμένος.Είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε τα πάντα, χωρίς υποστήριξη, χωρίς τα απαραίτητα μέσα.
Το μόνο που έχω να πω με σιγουριά για το συμβάν είναι ότι ακόμα και πυροσβέστης να ήταν στη βάρδια δεν θα μπορούσε κα κάνει τίποτα περισσότερο από το νοσηλευτικό προσωπικό με τα μέσα που διέθετε η κλινική.
 Το νοσηλευτικό προσωπικό δεν φταίει για όλα. Ούτε για τις ελλείψεις σε ανθρώπινο δυναμικό, ούτε για την έλλειψη μέσων και υλικών. Ποτέ δεν έλαβε κανείς υπόψιν του, ούτε τις ανάγκες του, ούτε τη γνώμη του για την καλύτερη λειτουργία των κλινικών. Γι αυτά άλλοι αποφασίζουν. Άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με το χώρο και που αποφασίζουν με γνώμονα τα χρήματα και όχι με βάση τις ανθρώπινες ανάγκες.Το νοσηλευτικό προσωπικό είναι οι σκλάβοι κωπηλάτες μιας γαλέρας που αν και μειώνεται συνεχώς ο αριθμός τους, πρέπει να κωπηλατούν όλο και περισσότερο για να επιτυγχάνεται  η ίδια ή μεγαλύτερη ταχύτητα και που τελικά μαστιγώνεται για όλα τα στραβά που συμβαίνουν στη γαλέρα. Ακόμα και για την λάθος πορεία που χάραξε ο καπετάνιος.
Ας ελπίσουμε ότι για μια φορά δεν θα ψάξουν για αποδιοπομπαίους τράγους για να εξευμενίσουν το πλήθος. Ότι δεν θα θυσιαστούν αμνοί για να προστατευτούν οι λύκοι.

ΠΑΠΑΚΩΣΤΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ