Η κρίση των γαϊδάρων

Μια μέρα εμφανίστηκε σε ένα χωριό ένας άνδρας με γραβάτα. Ανέβηκε σε ένα παγκάκι και φώναξε σε όλο τον τοπικό πληθυσμό ότι θα αγόραζε όλα τα γαϊδούρια που θα του πήγαιναν, έναντι 100 ευρώ και μάλιστα μετρητά.

Οι ντόπιοι το βρήκαν λίγο περίεργο, αλλά η τιμή ήταν πολύ καλή και όσοι προχώρησαν στην πώληση γύρισαν σπίτι με το τσαντάκι γεμάτο και το χαμόγελο στα χείλη.
Ο άνδρας με τη γραβάτα επέστρεψε την επόμενη μέρα και πρόσφερε 150 ευρώ για κάθε απούλητο γάιδαρο, κι έτσι οι περισσότεροι κάτοικοι πούλησαν τα ζώα τους. Τις επόμενες ημέρες προσέφερε 300 ευρώ για όσα ελάχιστα ζώα ήταν ακόμα απούλητα με αποτέλεσμα και οι τελευταίοι αμετανόητοι να πουλήσουν τα γαϊδούρια τους.
Μετά συνειδητοποίησε ότι στο χωριό δεν έμεινε πια ούτε ένας γάιδαρος και ανακοίνωσε σε όλους ότι θα επέστρεφε μετά από μια εβδομάδα για να αγοράσει οποιοδήποτε γάιδαρο έβρισκε έναντι . 500 ευρώ!! Και αποχώρησε.
Την επόμενη μέρα ανέθεσε στον συνέταιρό του το κοπάδι των γαϊδάρων που είχε αγοράσει και τον έστειλε στο ίδιο χωριό με εντολή να τα πουλήσει όλα στην τιμή των 400 ευρώ το ένα.
Οι κάτοικοι βλέποντας την δυνατότητα να κερδίσουν 100 ευρώ την επόμενη εβδομάδα, αγόρασαν ξανά τα ζώα τους 4 φορές πιο ακριβά από ότι τα είχανε πουλήσει, και για να το κάνουν αυτό, αναγκάστηκαν να ζητήσουν δάνειο από την τοπική τράπεζα.
Όπως φαντάζεστε, μετά την συναλλαγή οι δύο επιχειρηματίες έφυγαν διακοπές σε έναν φορολογικό παράδεισο της Καραϊβικής, ενώ οι κάτοικοι του χωριού βρέθηκαν υπερχρεωμένοι, απογοητευμένοι, και με τα γαϊδούρια
στην κατοχή τους που δεν άξιζαν πλέον τίποτα.
Φυσικά οι αγρότες προσπάθησαν να πουλήσουν τα ζώα για να καλύψουν τα χρέη. Μάταια. Η αξία τους είχε πατώσει. Η τράπεζα λοιπόν κατάσχεσε τα γαϊδούρια και εν συνεχεία τα νοίκιασε στους πρώην ιδιοκτήτες τους.
Ο τραπεζίτης όμως πήγε στον δήμαρχο του χωριού και του εξήγησε ότι εάν δεν ανακτούσε τα κεφάλαια που είχε δανείσει θα κατέρρεε και αυτός, και κατά συνέπεια θα ζητούσε αμέσως το κλείσιμο της ανοικτής πίστωσης που είχε με τον δήμο.

Πανικόβλητος ο δήμαρχος και για να αποφύγει την καταστροφή, αντί να δώσει λεφτά στους κατοίκους του χωριού για να καλύψουν τα χρέη τους, έδωσε λεφτά στον τραπεζίτη, ο οποίος παρεμπιπτόντως . ήταν κουμπάρος
του δημοτικού συμβούλου.
Δυστυχώς όμως ο τραπεζίτης αφού ανέκτησε το κεφάλαιό του, δεν έσβησε το χρέος των κατοίκων, και ούτε το χρέος του δήμου, ο οποίος φυσικά βρέθηκε ένα βήμα πριν την πτώχευση.
Βλέποντας τα χρέη να πολλαπλασιάζονται και στριμωγμένος από τα επιτόκια, ο δήμαρχος ζήτησε βοήθεια από τους γειτονικούς δήμους. Αυτοί όμως του έδωσαν αρνητική απάντηση, γιατί όπως του είπαν είχαν υποστεί
την ίδια ζημιά με τους δικούς τους γαιδάρους!!...
Ο τραπεζίτης τότε έδωσε στον δήμαρχο την «ανιδιοτελή» συμβουλή / οδηγία να μειώσει τα έξοδα του δήμου: λιγότερα λεφτά για τα σχολεία,για το νοσοκομείο του χωριού, για την δημοτική αστυνομία, κατάργηση των κοινωνικών προγραμμάτων, της έρευνας, μείωση της χρηματοδότησης
για καινούρια έργα υποδομών. Αυξήθηκε η ηλικία συνταξιοδότησης, απολύθηκαν οι περισσότεροι υπάλληλοι του δημαρχείου, έπεσαν οι μισθοί και αυξήθηκαν οι φόροι.
Ήταν έλεγε αναπόφευκτο, αλλά υποσχόταν με αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές «να βάλει τάξη στη λειτουργία του δημοσίου, να βάλει τέλος στις σπατάλες» και να . ηθικοποιήσει το εμπόριο των γαϊδάρων.
Η ιστορία άρχισε να γίνεται ενδιαφέρουσα όταν μαθεύτηκε πως οι δυο επιχειρηματίες και ο τραπεζίτης είναι ξαδέρφια και μένουν μαζί σε ένα νησί κοντά στις Μπαχάμες, το οποίο και αγόρασαν . με τον ιδρώτα τους.
Ονομάζονται οικογένεια Χρηματοπιστωτικών Αγορών, και με μεγάλη γενναιότητα προσφέρθηκαν να χρηματοδοτήσουν την εκλογική εκστρατεία των δημάρχων των χωριών της περιοχής.
Σε κάθε περίπτωση η ιστορία δεν έχει τελειώσει γιατί κανείς δεν γνωρίζει τι έκαναν μετά οι αγρότες. Εσύ τι θα έκανες στην θέση τους? Τι θα κάνεις εσύ?
(Μετάφραση από το ιταλικό κείμενο το οποίο ήταν μετάφραση του γαλλικού
και πάει λέγοντας. Φυσικά τα κείμενα αυτά είναι μεταφρασμένα σε όλες
τις γλώσσες γιατί ως γνωστό στην ιστορία αυτή εμπλέκονται
επιχειρηματίες, τραπεζίτες, δημοτικές αρχές και φουκαράδες χωρικοί
όλου του κόσμου καθώς όλος ο πλανήτης υπόκειται στους «κανόνες της
αγοράς» . των γαιδάρων.)

Φυσικά οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς
συμπτωματική !!!!

Επιμελήθηκε η Νικολέτα Νοχού

Το ψωμί…ψωμάκι

 

 Μέσα σε όλα τα στραβά αυτής της χώρας έχουμε και τις σοβαρές εκκρεμότητες του νοσοκομείου μας που αφορούν το κλείσιμο των ξενώνων Ε1 και Ε2, την συνένωση με το ΠΓΝ κ.α.

Ας τα βάλουμε για λίγο στην άκρη αυτά τα πολύ σοβαρά θέματα που ζητούν άμεση λύση, και να αναφερθούμε στην ελλιπής ποσότητα, κατά κύριο λόγω, σίτισης των ασθενών. Είναι ένα θέμα που έχει ξαναγραφτεί στο περιοδικό μας από άλλο συνάδελφο στο παρελθόν και αφορά μάλιστα όλα τα τμήματα και τους ξενώνες που ανήκουν στο ψυχιατρείο!

Στο φύλλο που στέλνουν τα τμήματα κάθε πρωί στα μαγειρεία «αναγκάζονται» οι συνάδελφοι να γράφουν παραπάνω μερίδες ώστε να μπορέσουν να φάνε λίγο καλύτερα και περισσότερο οι ασθενείς. Οι ασθενείς με τις υπάρχουσες καθημερινές ποσότητες φαγητού δεν χορταίνουν και δεν είναι λίγες οι φορές που γυρνάμε με τον ένα «περισσευούμενο» δίσκο-σαν συσσίτιο- και μοιράζουμε από λίγο στον καθένα!! Σχεδόν τριτοκοσμικές συνθήκες, σε ανθρώπους που στην τελική τελική πληρώνουν τα νοσήλια τους! Προσωπικά έχει συμβεί πολλές φορές να έχω κόψει στα δυο μια φέτα ψωμί –έρχεται μετρημένο- και να την μοιράσω σε δυο ασθενείς, αφού με βάση την ποσότητα του ψωμιού που φτάνει στις τραπεζαρίες δικαιούνται από μια!

Φανταστείτε αυτό να συμβαίνει σχεδόν κάθε ημέρα, με το φαγητό τους να είναι κυρίως σούπες, φακές, φασολάκια, κριθαράκι, φασολάδα κτλ συνοδεία κάπου κάπου ενός μικρού κομματιού τυρί φέτα και όπως είπα μιας φέτας ψωμιού. Φαγητά όπως κοτόπουλο, μοσχάρι, πατάτες τηγανητές, ακόμα και ομελέτα και πολλά άλλα έχουν εξαφανιστεί! Ας μην αναφέρω για την δίαιτα των διαβητικών ασθενών ,αφού τις περισσότερες φορές δεν υπάρχει.    

Μια από τα ίδια συμβαίνει και στο πρωινό που και εκεί «αναγκαζόμαστε» να γράφουμε μια κανάτα τσάι και γάλα επιπλέον, που και αυτές δεν έρχονται πάντα. Στο βραδινό συμβαίνουν αντίστοιχα με το μεσημέρι! Όσοι λοιπόν δεν το γνωρίζουν, οι ασθενείς πρέπει να τρώνε καλά, διότι παίρνουν φάρμακα και το στομάχι οφείλεται  να είναι γεμάτο!

Έτσι λοιπόν οι ψηλά ιστάμενοι -αρμόδιοι – συνάδελφοι ας τα αναφέρουν ή ας τα υπενθυμίσουν όλα αυτά στην διοίκηση αν και τα γνωρίζουν πολύ καλά και οι μεν και οι δε και μάλιστα εδώ και πολύ καιρό.

Ο ασθενής πέρα από το δικαίωμα σε μια καλύτερη ζωή, το δικαίωμα της νοσηλείας, της φροντίδας και της αγάπης, έχει και το δικαίωμα της καλής και επαρκούς σίτισης, που στην πράξη μόνο τέτοια δεν είναι!!!   

Γράφει  ο Γιάννης Βαρούχας

Ευχαριστίες με την ευκαιρία της παραίτησής μου.

Με δεδομένη την ουσιαστική αποχώρησή μου από 01/03/2013, θέλω να ευχαριστήσω:

1. Τις συναδέλφους Ψυχιάτρους για την συνεργασία και τις τιτάνιες προσπάθειες που κατέβαλαν μέσα από τις δύσκολες συνθήκες εργασίας, απαράδεκτη για τα διεθνή δεδομένα αναλογία ασθενών και ιατρών, πληθώρα και ποικίλα καθήκοντα, που μοιραία οδηγούν στην εξουθένωση. Σίγουρα θα έκανα λάθη, τώρα πια ούτε ο πάπας διεκδικεί το αλάθητο, ελπίζω η διάδοχη κατάσταση να τα καταφέρει καλύτερα.

2. Τα «ξαδέλφια» μας τους Νευρολόγους, που όποτε τους χρειασθήκαμε έδωσαν το παρόν.

3. Τους Ειδικευόμενους Ιατρούς, πολύτιμοι συνεργάτες στο δυσχερές έργο των Ειδικών Ιατρών, εμπνευστές μας στο να γίνουμε καλύτεροι, να έχουμε τη χαρά να μεταδίδουμε τις γνώσεις μας, την πείρα μας. Χωρίς αυτούς, τον ενθουσιασμό τους, την δίψα για γνώση, την εργατικότητά τους, το Ψυχιατρείο, δεδομένης και της ολιγανθρωπίας των Ειδικών, δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει. Ως νέοι είναι αυστηροί κριτές αλλά δεν έχουν πάντα δίκιο, ………..θα το καταλάβουν αργότερα.

4. Τις Κοινωνικές Λειτουργούς που ο μειωμένος αριθμός τους, καθιστά δυσχερέστατο το πολύπλευρο έργο τους, που το επιτελούν στα όρια της αντοχής τους.

5. Τις Ψυχολόγους και τους Ψυχολόγους, που προσφέρουν ότι μπορούν και όποτε κληθούν, στην τρικυμισμένη θάλασσα των προβλημάτων του Ψυχιατρείου. 6. Τους Διοικητικούς υπαλλήλους του Νοσοκομείου που η λαίλαπα του μνημονίου έσπρωξε στην σύνταξη πρόωρα, στερώντας εμπειρία από τα Διοικητικά δρώμενα, ενώ παράλληλα θεατρινίστικες κινήσεις(απόσπαση στο Γεν. Παναρκαδικό Νοσοκομείο – κλείνουμε), δημιούργησαν τεράστια προβλήματα που όλοι ζήσαμε και ζούμε.

7. Το πολύπαθο Φαρμακείο που μετακινήθηκε άνευ λόγου και αφορμής «εν μια νυκτί», δημιουργώντας και όχι επιλύοντας τα προβλήματα. 8. Άφησα τελευταίους τους αγαπητούς Νοσηλευτές και Νοσηλεύτριες, αιχμές του δόρατος, αλεξικέραυνα των προβλημάτων των ασθενών, που τα βιώνουν στο 8ωρο της εργασίας τους. Η συντριπτική πλειοψηφία τους είναι η καρδιά της δουλειάς μας, η εμπειρία τους κατευθυντήρια γραμμή στις αποφάσεις μας για τους ασθενείς μας. Να θυμούνται πάντα: «Τον προπονητή τον κάνουν οι παίχτες».



8. Ευχαριστώ επίσης όλους τους υπόλοιπους εργαζόμενους που συμβάλλουν και αυτοί στη λειτουργία μας.
   Τέλος, θέλω να ευχαριστήσω την κ. Γκιόλα για τη συνεργασία μας. Όπως σε κάθε καινούριο Διοικητή της είπα ότι είναι αποστολή στο Βιετνάμ χωρίς διοικητική μέριμνα . Έπεσα έξω, είχε την ατυχία να πέσει στο βομβαρδισμένο τοπίο των δυνάμεων του κακού, που αφάνισαν την Ψυχική Υγεία. Στο τοπικό επίπεδο υπέστη το ξεδοντιασμό άκαιρο, ανεξήγητο και αδικαιολόγητο του Ψυχιατρείου, από Μερκελίζουσες δυνάμεις, στα πλαίσια της συγχώνευσης που ήταν λάθος απόφαση του Υπουργείου, αντιταχθήκαμε , δεν ακολουθήσαμε(σχετικό μας έγγραφο για τη μη συγχώνευση, στις 26/05/2011, αριθ. πρωτ: 6276).

Ευχαριστώ και πάλι όλους, θα μου λείψετε……Θα μου λείψουν οι υπέροχοι παγωμένοι χειμώνες και τα δροσερά καλοκαίρια της Αρκαδίας. Πέρασαν κιόλας 18 χρόνια από όταν ήρθα στο Ψυχιατρείο!!!





Με αγάπη….γεια σας,

                         Επιμελήθηκε ο Μάριος Τυροβολάς

ΘΑ ΜΑΣ ΛΕΙΨΕΙΣ ΜΑΡΙΕ

Η συντακτική ομάδα του περιοδικού «η κρίση» αφιερώνει το τεύχος αυτό στον συνταξιούχο πλέον ψυχίατρο Μάριο Τυροβολά!

Εμείς οι συντάκτες αυτού του περιοδικού αλλά και όλοι -μηδενός εξαιρουμένου πιστεύουμε- συνάδελφοι ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας αυτόν τον άνθρωπο πάνω από όλα, τον αγωνιστή, τον συντάκτη μας, τον ιατρό, τον συνάδελφο, τον χιουμορίστα, τον ποδοσφαιρόφιλο, τον συναγωνιστή, τον αγαπητό, τον φίλο,!!!

Η αλήθεια είναι ότι θα λείψει από το προσωπικό, αλλά και από  τους ασθενείς που τόσο πολύ τον εκτιμούσαν και αγαπούσαν! Δεν χρειάζεται όμως να στενοχωριόμαστε, διότι αν θελήσουμε κάτι πιστεύω θα

είναι δίπλα μας με μια συμβουλή που μόνο αυτός με τον ιδιαίτερο τρόπο του  μπορεί να δώσει!! Ευχαριστούμε πολύ για όλα και καλή ξεκούραση!!!

Υ.Σ. ο ίδιος ως βασικός συντάκτης του περιοδικού μας 1 ½  χρόνο τώρα μπορεί αν το επιθυμεί ο ίδιος να συνεχίσει να γράφει και να είναι κοντά μας μέσα από την καυστική του πένα και την δική του προσωπική στήλη!!! Η τιμή θα είναι μεγάλη!!!