Επίσχεση εργασίας στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Τρίπολης

Την Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012 οι ειδικευόμενοι ιατροί του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Τρίπολης ξεκινήσαμε επίσχεση εργασίας μέχρι την υλοποίηση των αιτημάτων μας. Στη διεκδίκηση αυτή συμμετέχουν και ορισμένοι ειδικευμένοι ιατροί του Ψ.Ν.Τ. Ως εκ τούτου το νοσοκομείο θα λειτουργεί μόνο για τα επείγοντα περιστατικά με τους εφημερεύοντες ιατρούς ως προσωπικό ασφαλείας. Δεν θα γίνονται εξωτερικά ιατρεία, δεν θα.γίνεται συνταγογράφηση....
Για τους ειδικευόμενους γιατρούς και για την πλειοψηφία των ειδικευμένων νοσοκομειακών γιατρών που θέλουν να ζουν με αξιοπρέπεια από το μισθό τους αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί. Η κινητοποίηση του νοσοκομείου μας αλλά και των νοσοκομείων στην υπόλοιπη Ελλάδα είναι απόδειξη πως είναι πολλοί οι νοσοκομειακοί γιατροί που δεν ανέχονται άλλη περιφρόνηση. Δεν δεχόμαστε άλλον εξευτελισμό απέναντί μας και απέναντι στους αρρώστους, δε δεχόμαστε να είμαστε συνένοχοι στην παραοικονομία. Θέλουμε να ζούμε αξιοπρεπώς από το μισθό μας. Το ποσό των εφημεριών που διεκδικούμε είναι απαραίτητο για τη διαβίωση μας και δεν το διαπραγματευόμαστε.
Δε δεχόμαστε καμία περικοπή στα προγράμματα των δεδουλευμένων εφημεριών μας.
Δε δεχόμαστε καμία περικοπή στο μισθολόγιο των ιατρών.
Διεκδικούμε τη βελτίωση των συνθηκών του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου.
Απαιτούμε ασφαλή προγράμματα εφημέρευσης.
Απαιτούμε την άμεση αποζημίωση του ποσού που μας οφείλετε από τις εφημερίες.
Τέλος, καλούμε όλους τους εργαζόμενους του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου να προχωρήσουν και εκείνοι μαζί μας στη διεκδίκηση των δεδουλευμένων τους και τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας.
 
Δε δεχόμαστε καμία περικοπή στο μισθολόγιο των ιατρών.
 
Οι Ιατροί του Ψ.Ν.Τρίπολης

ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ

 

Νικόλαος Πλαστήρας

Ο Νικόλαος Πλαστήρας (4 Νοεμβρίου 1883 – 26 Ιουλίου 1953) ήταν o στρατιωτικός και o πολιτικός από αυτούς που σήμερα λείπουν από την Ελλάδα. Έγινε γνωστός για την στρατιωτική του δράση κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους (Μαύρος Καβαλάρης) και την Μικρασιατική Εκστρατεία (οργάνωσε μέσα σε ελάχιστες εβδομάδες την Στρατιά του Έβρου μετά την καταστροφή του 1922 και κατάφερε να κρατήσει τα νησιά του Α.Αιγαίου κατά τις διαπραγματεύσεις για την συνθήκη της Ζυρίχης, απειλώντας με προέλαση στην Κωνσταντινούπολη).
Πολλές φορές ενεπλάκη με την πολιτική συμμετέχοντας ή οργανώνοντας κινήματα. Ο Νικόλαος Πλαστήρας κυβέρνησε την Ελλάδα τρεις φορές, μία το 1945 και άλλες δύο στα 1951-1952. Επί κυβερνήσεως του απαλλοτριώθηκαν τα περισσότερα τσιφλίκια και αποδόθηκε η γη στους καλλιεργητές.
Μεταφέρουμε μερικά από τα πολλά αξιόλογα συμβάντα της ζωής του, τα οποία χαρακτηρίζουν τον άνδρα και τον καθιστούν πρότυπο, παράδειγμα προς μίμηση για παλιότερους αλλά και σημερινούς, δεδομένου ότι, τόσο ο ίδιος όσο και άλλοι, έμπαιναν πλούσιοι στην πολιτική και έβγαιναν πάμφτωχοι.
Ο αείμνηστος Ανδρέας Ιωσήφ – πιστός φίλος του – αναφέρει: Ο στρατηγός είχε απαγορεύσει στους δικούς του να χρησιμοποιούν το όνομα “Πλαστήρας” όπου κι αν πήγαιναν. Ο αδελφός του ήταν άνεργος. Το εργοστάσιο ζυθοποιίας «ΦΙΞ» ζητούσε οδηγό κι εκείνος έκανε αίτηση.
Ο αρμόδιος υπάλληλος τον ρώτησε πώς λέγεται: Κι επειδή αυτός δίσταζε να πει το όνομά του, ενθυμούμενος την εντολή του στρατηγού, τον ξαναρώτησε και δυο και τρεις φορές, ώσπου αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι τον λένε Πλαστήρα. Παραξενεμένος ο υπεύθυνος ζητάει να μάθει αν συγγενεύει με το στρατηγό και πρωθυπουργό. Μετά από πολύ δισταγμό του αποκαλύπτει ότι είναι αδελφός του. Αφού η αίτηση, ικανοποιήθηκε, παρακάλεσε να μη το μάθει ο αδελφός του.
Ο στρατηγός το έμαθε κι αφού τον κάλεσε αμέσως στο σπίτι του τον επέπληξε και του απαγόρευσε να αναλάβει αυτή την εργασία λέγοντάς του: «Αν έχεις ανάγκη, κάτσε εδώ να μοιραζόμαστε το φαγητό μου». Και δεν πήγε.
Ο Πλαστήρας ήταν άρρωστος -έπασχε από φυματίωση – κι έμενε σ’ ένα μικρό σπιτάκι στο Μετς, κοντά στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Του πρότειναν να του βάλουν ένα τηλέφωνο δίπλα στο κρεβάτι αλλ’ αυτός αρνήθηκε λέγοντας: «Μα τι λέτε; Η Ελλάδα πένεται κι εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο;».
Πολλές φορές με τρόπο έστελνε και αγόραζαν ψωμί, ελιές και λίγη φέτα. Τότε οι γύρω του, του υπενθύμιζαν ότι είχε ανάγκη καλύτερου φαγητού λόγω της αρρώστιας κι εκείνος με απλότητα τους απαντούσε: «Τι κάνω; Σκάβω για να καλοτρώγω;».
Ο Βάσος Τσιμπιδάρος, δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Ακρόπολη», περιγράφει το εξής περιστατικό: «Κάποτε, ο στενός του φίλος Γιάννης Μοάτσος, είχε πάρει την πρωτοβουλία να του εξασφαλίσει μόνιμη στέγη, για να μην περιφέρεται εδώ και εκεί σε ενοικιαζόμενα δωμάτια. Πήγε λοιπόν σε μια Τράπεζα και μίλησε με τον διοικητή. «Τι;», απόρησε εκείνος. «Δεν έχει σπίτι ο Πλαστήρας; Βεβαίως και θα του δώσουμε ό,τι δάνειο θέλει και μάλιστα με τους καλύτερους όρους!».
Ο Μοάτσος έτρεξε περιχαρής στον Πλαστήρα, του το ανήγγειλε και εισέπραξε την αντίδραση: «Άντε ρε Γιάννη, με τι μούτρα θα βγω στο δρόμο, αν μαθευτεί πως εγώ πήρα δάνειο για σπίτι;». Έσχισε το έντυπο στα τέσσερα και το πέταξε.
Ο εκδότης Δημήτρης Λαμπράκης δώρησε κάποια στιγμή στον Πλαστήρα ένα ωραίο χρυσό στυλό κι αφού ο στρατηγός κάλεσε τον φίλο του Ανδρέα του λέει: “Εγώ δεν βάζω χρυσές υπογραφές. Μου φτάνει το στυλουδάκι μου. Να το στείλεις πίσω. – Μα θα προσβληθεί. – Δεν πειράζει. Ας μου κόψει το νερό από το κτήμα. Δεν θέλω δώρα Ανδρέα. Γιατί τα δώρα φέρνουν και αντίδωρα”!
Το 1952, πρωθυπουργός ο Πλαστήρας, ήταν κατάκοιτος από την αρρώστια που τον βασάνιζε, όταν μία μέρα δέχθηκε την επίσκεψη της Βασίλισσας Φρειδερίκης. Μπαίνοντας εκείνη στο λιτό ενοικιαζόμενο διαμέρισμά του, εξεπλάγη όταν είδε τον πρωθυπουργό να χρησιμοποιεί ράντζο για τον ύπνο του, και τον ρώτησε με οικειότητα: «Νίκο, γιατί το κάνεις αυτό;» και η απάντηση ήρθε αφοπλιστική. «Συνήθισα, Μεγαλειοτάτη, το ράντζο από το στρατό και δεν μπορώ να το αποχωριστώ.».
Ο στρατηγός Νικόλαος Σαμψών, φίλος του Πλαστήρα, σε επιστολή του περιγράφει, το παρακάτω: «Όταν πέθανε ο Πλαστήρας δεν άφησε πίσω του σπίτι, ακίνητα ή καταθέσεις σε τράπεζες. Η κληρονομιά που άφησε στην ορφανή προσφυγοπούλα ψυχοκόρη του, ήταν 216 δρχ., ένα δεκαδόλλαρο και μια λακωνική προφορική διαθήκη: «Όλα για την Ελλάδα!».
Βρέθηκε επίσης στα ατομικά του είδη ένα χρεωστικό του Στρατού (ΣΥΠ 108) για ένα κρεβάτι που είχε χάσει κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων στη Μικρά Ασία και 8 δρχ. με σημείωση να δοθούν στο Δημόσιο για την αξία του κρεβατιού, ώστε να μην χρωστά στην Πατρίδα».
Όταν πέθανε ο Πλαστήρας στις 26/7/1953 τον έντυσαν το νεκρικό κοστούμι, που το αγόρασε ο φίλος του Διονύσιος Καρρέρ – γιατί ο ίδιος τον μισθό του τον πρόσφερε διακριτικά σε άπορους και ορφανά παιδιά – ο δε γιατρός, που ήταν παρών και υπέγραψε το σχετικό πιστοποιητικό θανάτου, μέτρησε στο ταλαιπωρημένο κορμί του: 27 σπαθιές και 9 σημάδια από βλήματα.
Αναδημοσίευση από το Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr 

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΕΥΗΜΕΡΙΑ ΞΕΠΟΥΛΑΝΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ.

Αρχαία ή Νέα

Σε συνέχεια τοῦ ἄρθρου γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ γλώσσα. Ἐπειδὴ προσπαθοῦν νὰ ὑποβαθμίσουν τὴ γλώσσα μας καὶ νὰ μᾶς πείσουν ὅτι ἡ νέα Ἑλληνικὴ δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὰ ἀρχαία παραθέτω λέξεις ποὺ συναντᾶμε στὰ ἔργα τοῦ Ὁμήρου ποὺ τὶς χρησιμοποιοῦμε καθημερινὰ ἀλλὰ δὲν τὶς γνωρίζουμε. Ποιὰ Ἑλληνικὴ λέξη εἶναι ἀρχαία καὶ ποιὰ νέα; Γιατί μία Ὁμηρικὴ λέξη μᾶς φαίνεται δύσκολη καὶ ἀκαταλαβίστικη; Γιὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθὲς θὰ ἀναφέρομε μερικὰ παραδείγματα γιὰ νὰ δοῦμε ὅτι ἡ Ἀρχαία Ἑλληνικὴ γλώσσα ὄχι μόνο δὲν εἶναι νεκρή, ἀλλὰ εἶναι ὁλοζώντανη.

Αὐδὴ εἶναι ἡ φωνή. Σήμερα χρησιμοποιοῦμε τὸ ἐπίθετο ἄναυδος.

Ἀλέξω στὴν ἐποχὴ τοῦ Ὁμήρου σημαίνει ἐμποδίζω, ἀποτρέπω. Τώρα χρησιμοποιοῦμε τὶς λέξεις ἀλεξίπτωτο, ἀλεξίσφαιρο, ἀλεξικέραυνο ἀλεξήλιο, Ἀλέξανδρος κ.τ.λ.

Μὲ τὸ ἐπίρρημα τῆλε ἐννοοῦσαν μακριά, ἐμεῖς χρησιμοποιοῦμε τὶς λέξεις τηλέφωνο, τηλεόραση, τηλεπικοινωνία, τηλεβόλο, τηλεπάθεια κ.τ.λ.

Λάας ἢ λᾶς ἔλεγαν τὴν πέτρα. Ἐμεῖς λέμε λατομεῖο, λαξεύω.

Πέδον σημαίνει ἔδαφος, τώρα λέμε στρατόπεδο, πεδινός.

Τὸ κρεβάτι λέγεται λέχος, ἐμεῖς ἀποκαλοῦμε λεχώνα τὴ γυναίκα ποὺ μόλις γέννησε καὶ μένει στὸ κρεβάτι.

Δέρκομαι σημαίνει βλέπω καθαρά, παρατηρῶ. Σήμερα λεμὲ ὀξυδερκής.

Πόρο ἔλεγαν τὴ διάβαση, τὸ πέρασμα, σήμερα χρησιμοποιοῦμε τὴ λέξη πορεία.

Φρὴν εἶναι ἡ λογική. Ἀπὸ αὐτὴ τὴ λέξη προέρχονται τὸ φρενοκομεῖο, ὁ φρενοβλαβής, ὁ ἐξωφρενικός, ὁ ἄφρων.

Δόρπος, λεγόταν τὸ δεῖπνο, σήμερα ἡ λέξη εἶναι ἐπιδόρπιο. Λῶπος τὸ ἔνδυμα. Τώρα αὐτὸν ποὺ μᾶς ἔκλεψε τὸν λέμε λωποδύτη.

Ὕλη ὀνόμαζαν ἕνα τόπο μὲ δένδρα, ἐμεῖς λέμε ὑλοτόμος.

Τὸν θυμὸ τὸν ἀποκαλοῦσαν χόλο. Ἀπὸ τὴ λέξη αὐτὴ πῆρε τὸ ὄνομά της ἡ χολή, μὲ τὴν ἔννοια τῆς πίκρας. Λέμε ἐπίσης αὐτὸς εἶναι χολωμένος.

Νόστος σημαίνει ἐπιστροφὴ στὴν πατρίδα. Ἡ λέξη παρέμεινε ὡς παλινόστηση, ἢ νοσταλγία.

Ἄλγος εἶναι ὁ σωματικὸς πόνος, ἀπὸ αὐτὸ προέρχεται τὸ ἀναλγητικό.

Τὸ βάρος τὸ ἀποκαλοῦσαν ἄχθος, σήμερα λέμε ἀχθοφόρος.

Ὁ ρύπος, δηλαδὴ ἡ ἀκαθαρσία, ἐξακολουθεῖ καὶ λέγεται ἔτσι ρύπανση.

Ἀπὸ τὴ λέξη αἰδὼς (ντροπὴ) προῆλθε ὁ ἀναιδής.

Πέδη, σημαίνει δέσιμο καὶ τώρα λέμε πέδιλο. Ἐπίσης χρησιμοποιοῦμε τὴ λέξη χειροπέδες.

Ἀπὸ τὸ φάος, τὸ φῶς προέρχεται ἡ φράση φαεινὲς ἰδέες.

Ἄγχω, σημαίνει σφίγγω τὸ λαιμό, σήμερα λέμε ἀγχόνη. Ἐπίσης ἄγχος εἶναι ἡ ἀγωνία ἀπὸ κάποιο σφίξιμο, ἢ ἀπὸ πίεση.

Βρύχια εἶναι τὰ βαθιὰ νερά, ἐξ οὐ καὶ τo ὑποβρύχιο.

Πυρ είναι η φωτιά. Σήμερα χρησιμοποιούμε τις λέξεις πυρκαγιά, πυροσβέστης, πυρόσβεση.

Η λέξη φωρ που σημαίνει κλέφτης έχει χαθεί. Λέμε όμως τηνν έκφραση ‘’ επ αυτοφώρω’’.

Ὑπάρχουν λέξεις, ἀπὸ τὰ χρόνια του Ὁμήρου, ποὺ ἐνῶ ἡ πρώτη τους μορφὴ μεταβλήθηκε – ἡ χεὶρ ἔγινε χέρι, τὸ ὕδωρ νερό, ἡ ναῦς ἔγινε πλοῖο, στὴ σύνθεση διατηρήθηκε ἡ πρώτη μορφὴ τῆς λέξεως.

Ἀπὸ τὴ λέξη χεὶρ ἔχουμε: χειρουργός, χειριστής, χειροτονία, χειραφέτηση, χειρονομία, χειροδικῶ κ.τ.λ. Ἀπὸ τὸ ὕδωρ ἔχομε τὶς λέξεις: ὕδρευση ὑδραγωγεῖο, ὑδραυλικός, ὑδροφόρος, ὑδρογόνο, ὑδροκέφαλος, ἀφυδάτωση, ἐνυδρεῖο, κ.τ.λ.

Ἀπὸ τὴ λέξη ναῦς ἔχουμε: ναυπηγός, ναύαρχος, ναυμαχία, ναυτικός, ναυαγός, ναυτιλία, ναύσταθμος, ναυτοδικεῖο, ναυαγοσώστης, ναυτία, κ.τ.λ.

Δὲν ὑπάρχουν ἀρχαῖες καὶ νέες Ἑλληνικὲς λέξεις, ἀλλὰ μόνο Ἑλληνικές. Πρέπει να αγαπήσουμε τη γλώσσα μας, να τη διαφυλάξουμε και να τη μεταφέρουμε αυτούσια στις επόμενες γεννιές σε πείσμα όσων μεθοδικά προσπαθούν με μανία να την καταστρέψουν και να την εξαφανίσουν.

                                                                  Του Χρήστου Παπακώστα                                                                                         

Aς μη ξεχνάμε ότι είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ

Αφορμή για να γράψω αυτό το μικρό άρθρο, ήταν η τελετή έναρξης των ολυμπιακών αγώνων στο Λονδίνο. Με εξόργισε πραγματικά η πομπώδης στάση του λονδρέζου δημάρχου και ακόμη περισσότερο αυτών που πήγαν να παρακολουθήσουν την τελετή. Σε ερωτήσεις δημοσιογράφων  χαρακτήρισαν ως φιέστα και σόου την έναρξη των αγώνων. Οι αγώνες αυτοί που στο αρχαιοελληνικό παρελθόν χαρακτηρίζονταν από το ολυμπιακό ιδεώδες, μετατράπηκαν σε μια καλοστημένη επιχείρηση προώθησης προϊόντων και συμφερόντων. Οι  ενστάσεις πάνω σε αυτό το ζήτημα καταλαβαίνω ότι μπορεί να είναι πολλές  και δεν μπορούν να εκτεθούν σε λίγες αράδες. Ας μη ξεχνάμε όμως ότι είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ και ως Έλληνες δεν επιτρέπουμε σε κανέναν να  μας κουνά το δάκτυλο, να μας χαρακτηρίζει τεμπέληδες και να καθορίζει τη ζωή μας. Η στάση του οσφυοκάμπτη ας αλλάξει, ας ορθώσουμε το ανάστημά μας ,σε όλους αυτούς που κουνούν το δάκτυλο τους μπροστά στη μύτη μας θυμίζοντάς τους πως, χωρίς την ελληνική πνευματική και πολιτιστική κληρονομιά  η ευρωπαϊκή ιστορία θα είχε ελάχιστα να επιδείξει. 

Της Παναγιώτας Μπεξή

«Δημοσίευση καταγγελίας της συναδέλφου σχετική με την επίθεση αδέσποτου σκύλου στο χώρο του ΨΝΤ.»

«Η Κωστόγιαννη Μαρία εργαζόμενη στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Τρίπολης, καταγγέλλω την εγκληματική αμέλεια και συνευθύνη στην κατάσταση που έχει δημιουργηθεί με τα αδέσποτα σκυλιά που κυκλοφορούν μόνιμα στο χώρο του Ψυχιατρείου και τις συνέπειες που αυτή έχει δημιουργήσει, προειδοποιώντας για ενδεχόμενα μελλοντικά σοβαρότερα γεγονότα. Τα αδέσποτα αυτά σκυλιά κυκλοφορούν ελεύθερα στο χώρο του Ψυχιατρείου και χωρίς να έχουν εμβολιαστεί, αποτελώντας σοβαρό κίνδυνο για τους εργαζόμενους αλλά και τους ασθενείς του ιδρύματος, σιτίζονται δε από διάφορους κακώς εννοούμενους φιλόζωους συναδέλφους. Αποτελούσε απλώς θέμα χρόνου να επιτεθούν και να θέσουν σε κίνδυνο τη σωματική και ψυχική ακεραιότητα του οποιουδήποτε και είχα την ατυχία να είμαι εγώ αυτή. Υπενθυμίζω πως στην θέση τη δική μου θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε. Αυτό δυστυχώς αποδείχτηκε τουλάχιστον μια φορά από νέα επίθεση του σκυλιού ενάντια στην εργαζομένη συνάδελφο Α.Γ. , που ευτυχώς αποσοβήθηκε με την παρέμβαση τρίτων που συμπτωματικά βρέθηκαν στο χώρο της επίθεσης. 

Στις 14.6.2012 ημέρα πέμπτη και ώρα 9:30 π.μ. στον προαύλιο χώρο μου επιτέθηκε ένα από τα αδέσποτα και με δάγκωσε στο πόδι, δημιουργώντας ουλή και αιμορραγία καθώς και φλεγμονή. Ήταν μια τρομακτική και σοκαριστική εμπειρία που δεν μπορώ να ξεχάσω και που  εύχομαι να μην την ζήσει κάνεις. Υπενθυμίζω πως είμαι ΑΜΕΑ με αποδεδειγμένα ευάλωτη υγεία. Μεταφέρθηκα με το υπερεσιακό αυτοκίνητο στο ΠΓΝ Τρίπολης σε οικτρή σωματική και ψυχολογική κατάσταση από το υφιστάμενο σοκ της επίθεσης, όπου μου περιποιήθηκαν το τραύμα και έλαβα φαρμακευτική αγωγή. Την επόμενη ημέρα ξαναπήγα στο νοσοκομείο σε εμπύρετη κατάσταση και με έντονο πόνο λόγω του τραύματος. Η διοίκηση του ΨΝΤ που είναι υπεύθυνη για την ασφάλεια στον ευαίσθητο χώρο του Ψυχιατρείου όχι μόνο δεν λειτούργησε προληπτικά ώστε να αποφευχθούν αυτά τα φαινόμενα αλλά ακόμα και σήμερα δεν έχει πάρει όλα τα ενδεδειγμένα μέτρα ώστε να μην επαναληφθούν, όπως δυστυχώς συνέβη με την περίπτωση συναδέλφου που ανέφερα. Ενώ θα έπρεπε σε συνεργασία με τους αρμόδιους δημοτικούς και θεσμικούς φορείς τα αδέσποτα σκυλιά να μεταφερθούν σε στεγασμένο χώρο, όπου δεν θα αποτελούν κίνδυνο για την δημόσια υγεία και ασφάλεια, αυτά κυκλοφορούν ελεύθερα στον προαύλιο χώρο του Ψυχιατρείου. Επιδεικνύει έτσι κατ’ εξακολούθηση αμέλεια και αδιαφορία για τους ασθενείς, τους εργαζόμενους και τους επισκέπτες του ψυχιατρείου, τους οποίους υποτίθεται πως θα έπρεπε να φροντίζει και να προστατεύει. Ευθύνη βέβαια φέρει και ο Σύλλογος Εργαζομένων λόγω της αδιαφορίας του για την επίλυση του συγκεκριμένου προβλήματος.

Για όλους τους προηγούμενους λόγους είμαι υποχρεωμένη με τα λύπης μου να καταφύγω στην αρμόδια εισαγγελία.» 

Της Μαρίας Κωστόγιαννη

ΠΡΩΤΑ..... ΓΕΝΕΘΛΙΑ

Αυτό είναι το 12^ο τεύχος! Ένας χρόνος «κρίση»! Προφανώς αναφερόμαστε στο περιοδικό μας, διότι η ΑΛΛΗ, μετρά κάποια χρόνια στην πλάτη μας ,αλλά και ακόμα περισσότερα μπροστά της.

Υπάρχει λοιπόν η καλή και η κακή «κρίση»! Μακάρι η καλή, η δική μας, να κλείσει και άλλα χρόνια κοντά στον συνάδελφο, ώστε να τον ενημερώνει, να τον αφυπνίζει, να τον κάνει να γελά, να τον κάνει να σκέπτεται, να τον προβληματίζει…

Σίγουρα όλοι γνωρίζουμε ότι έρχονται δύσκολα χρόνια για τον Έλληνα, για τον άνθρωπο, αλλά και ειδικότερα για εμάς τους εργαζόμενους του ΨΝΤ. Δεν ξέρουμε ακόμα που θα μας βρει το 2013, Τρίπολη, Καλαμάτα, Πύργο, Άργος, Κόρινθο, Σπάρτη, Πάτρα ή μήπως στα σπίτια μας άνεργους, συνταξιούχους ή σε εφεδρεία;!

Τα πάντα αβέβαια!

Ένα είναι σίγουρο ότι- εμείς που εκδίδουμε το περιοδικό αυτό, εμείς που ορθογραφούμε ένα χρόνο τώρα, εμείς που βαθιά μέσα μας πιστεύουμε ότι ίσως με την «κρίση», μπει ένα μικρό λιθαράκι στην βελτίωση της σάπιας εικόνας της χώρας μας- θα είμαστε εδώ, μαζί σας, να γράφουμε να συζητάμε και να βρίσκουμε λύσεις στα προβλήματα που θα υψώνονται μπροστά μας!

Ευχαριστούμε που μας διαβάζετε και που μας διορθώνετε!

(ας ευχηθούμε) Χρόνια μας πολλά!!!            

ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ

Αυτοκτονία «η μάστιγα της εποχής»

Ας πούμε λίγα πράγματα λοιπόν για την αυτοκτονία που τείνει να γίνει η «επιδημία» στην Ελλάδα. Τον τελευταίο χρόνο ακούμε καθημερινά από τα ΜΜΕ πως άνθρωποι αυτοκτόνησαν για διάφορους λόγους. Έρευνες δείχνουν ότι τα ποσοστά αυτοκτονίας έχουν αυξηθεί σημαντικά, η Ελλάδα που το 2008 εμφάνιζε ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά αυτοκτονίας σε παγκόσμιο επίπεδο, με αυτοκτονίες 2,8 ανά 100.000 κάτοικους. Με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης και την μετεξέλιξη της σε οξεία κοινωνική και ανθρωπιστική κρίση, παρατηρούμε μια ραγδαία και συνεχή αύξηση των αυτοκτονιών, οι οποίες τους τελευταίους μήνες έχουν μετατραπεί σε ένα οδυνηρό καθημερινό σχεδόν φαινόμενο που συγκλονίζει την ελληνική κοινωνία. Το πρώτο εξάμηνο του 2010 αυξήθηκε κατά 45% και οι αριθμοί του πρώτου εξάμηνου  του 2012 είναι ακόμα πιο δραματικοί. Έχει υπολογιστεί ότι μέχρι το 2020 ο αριθμός των αυτοκτονιών θα αυξηθεί τόσο ώστε θα φτάσει μέχρι και 1,5 εκατομμύριο το χρόνο.

Η αυτοκτονία είναι ένα σοβαρό πρόβλημα που μας αφορά όλους. Δεν είναι μια τυχαία ή χωρίς νόημα πράξη. Ο άνθρωπος που προσπαθεί να αυτοκτονήσει νιώθει απελπισμένος «παγιδευμένος» σε προσωπικά, κοινωνικά, οικογενειακά και οικονομικά προβλήματα τα οποία αισθάνεται ότι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει. Η αυτοκτονία εκφράζει την επιθυμία του να ξεφύγει από μια ζωή που του είναι δυσβάστακτη. ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ θεωρείται κάθε περίπτωση θανάτου που είναι το άμεσο ή έμμεσο αποτέλεσμα μιας πράξης θετικής ή αρνητικής που διαπράττει το ίδιο το θύμα, γνωρίζοντας το αποτέλεσμα. Βέβαια εκτός από τις ψυχολογικές ερμηνείες για τους λόγους που μπορεί να φτάσει ένα άτομο στο σημείο να γίνει αυτόχειρας. Τόσο οι αυτοκτονίες όσο και οι απόπειρες, στην συντριπτική τους πλειοψηφία συνιστούν μια αντανάκλαση της αυξανόμενης απελπισίας και απόγνωσης εξαιτίας των ιδιαίτερα δυσμενών κοινωνικοοικονομικών συνθηκών που βιώνουν οι έλληνες πολίτες. Η έλλειψη εργασίας και η υποχρέωση των νοικοκυριών, η συρρίκνωση του διαθέσιμου εισοδήματος και η φτώχεια- ιδιαίτερα με τις ακραίες της εκδοχές π.χ. φαινόμενα αστέγων και υλικής υστέρησης- η οποία αποτελεί ολοένα και περισσότερους συμπολίτες μας, επιφέρουν σημαντικές ψυχικές επιπτώσεις που οδηγούν στην αυτοχειρία. 

Γι’ αυτό το λόγο σε μια εποχή που έχουμε γίνει κανίβαλοι και περιμένουμε να κατασπαράξουμε όποιον κάνει το λάθος να φύγει από τα προσωπικά μας κριτήρια, καλό θα είναι να λέμε έναν καλό λόγο ευκολότερα, δεν στοιχίζει και να βγάλουμε την καρδιά από το ψυγείο, αρκετά συντηρήθηκε, καιρός να νιώσει και να γεμίσει.!!!

Της Εύας Παρασκευοπούλου

Ξεπουλάμε όσο όσο…

Ήδη ακούγονται νέα σκληρά μέτρα για το μήνα Σεπτέμβριο. Η αλήθεια είναι ότι είχαν αρχίσει να γίνονται γνωστά – δειλά δειλά- από το καλοκαίρι. Νέες μειώσεις στους μισθούς, συντάξεις, χαράτσια, φόροι κ.τ.λ. Κάποιοι που ψηφίσαν τα δυο πρώην μεγάλα κόμματα τώρα βαράνε το κεφάλι τους στο τοίχο. Τώρα όμως είναι αργά!!! Όλοι κατηγορούν το ΔΝΤ, αλλά την μεγαλύτερη ευθύνη φέρει ο Ελληνικός λαός που ξαναψήφισε με πρασινογάλαζα γυαλιά! Την τακτική του ΔΝΤ την ξέραμε από πριν, πολύ πριν μπούμε υπό την «προστασία του»… συρρίκνωση και κατάργηση νοσοκομείων ( μην πάτε μακριά, ΨΝΤ σε ΠΓΝ), ιδιωτικοποίηση τραπεζών ( π.χ. Αγροτική σε Πειραιώς),ξεπούλημα ΔΕΚΟ (ΟΣΕ),περικοπές στην παιδεία και κλείσιμο σχολείων, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας κ.α.  

Αν έβαζε ο καθένας μας το μυαλουδάκι του λίγο να σκεφτεί, τα γεγονότα τα ίδια θα τον οδηγούσαν εδώ που φτάσαμε και εκεί που θα καταλήξουμε! Μια απλή ερώτηση, αν κάποιος από εμάς π.χ. δάνειζε ένα σεβαστό ποσό σε κάποιον άλλο, θα έμπαινε σε αυτή την διαδικασία αν δεν ήξερε ότι θα το πάρει πίσω; ΟΧΙ! Αν ένας τοκογλύφος – ΔΝΤ στην περίπτωση μας- δάνειζε σε έναν πολίτη 10000 ευρώ θα τα δάνειζε αν δεν ήταν 1000% σίγουρος ότι θα τα πάρει πίσω;! ΟΧΙ! Ακόμα κι αν ήξερε ότι δεν έχει χρήματα, δουλεία – π.χ. αντίστοιχα η Ελλάδα- θα του ζητούσε τα περιουσιακά του στοιχεία! Θα του κατασχέσουν το σπίτι, χωράφια, αυτοκίνητο κ.τ.λ. σε περίπτωση που δεν θα έβρισκε ο δανειζόμενος χρήματα για να του δώσει.

Στην χώρα μας που δεν έχει ρευστό- πράγμα που γνωρίζουν οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ- τι νομίζεται ότι θα πάρουν άραγε; Ε; Μήπως θα κατασχέσουν τον ήλιο μας, την θάλασσα μας, τα πλούσια εδάφη μας, τα επίσης πλούσια υπεδάφη μας, τις βιομηχανίες μας, την ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, τις τράπεζες, τα λιμάνια μας, τα ακίνητα μας, τις πηγές μας, τον αέρα μας, τα ποτάμια μας, τα βουνά μας…!!!    Μόνο χαζοί δεν είναι! Στην προκειμένη περίπτωση οι χαζοί είμαστε εμείς! Από την αρχή γνώριζαν ότι η Ελλαδίτσα δεν έχει «μία» και ο απώτερος σκοπός τους ήταν να πάρουν υπό τον έλεγχο τους όλα τα παραπάνω!

Τι ειρωνεία ε; Η Ελλάδα που άνοιξε τα μάτια σε όλους αυτούς, που τους έδωσε τα φώτα της, τον πολιτισμό, την τεχνολογία, το εμπόριο, τις τέχνες, τις επιστήμες, την δημοκρατία ακόμα και τους ολυμπιακούς αγώνες!

Σαν να μας εκδικούνται, αντί να μας ευγνωμονούν! Αλλά από την άλλη τι σχέση έχουμε σήμερα οι Έλληνες με τους αρχαίους; Καμία απολύτως!! Δεν φταίνε συνάδελφοι ΑΥΤΟΙ βρίσκουν και τα κάνουν. Φταίμε εμείς ,μόνο εμείς!

Δυστυχώς τα χρόνια που ακολουθούν θα είναι τα χειρότερα όλων των εποχών…ένας συνεχείς εφιάλτης, που δεν θα λέει να σταματήσει…ίσως να μην ξυπνήσουμε ποτέ…ίσως να είμαστε αναγκασμένοι να τον ζούμε!!! 

Του Γιάννη Βαρούχα

Διάλογοι αφασικών

Υπάρχει μια νόσος που προκαλεί θρόμβωση σε συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου και λέγεται ,από το όνομα του ιατρού που την περιέγραψε, νόσος του Wernicke. Σε αυτή τη νόσο ο πάσχων ενώ μιλά άνετα χωρίς πρόβλημα, δεν κατανοεί τι του λες, δεν μπορεί να εκτελέσει στοιχειώδεις εντολές «κράτησε με το χέρι τη μύτη σου, με το δεξί χέρι κράτησε το αριστερό αυτί» κ.τ.λ. Έτσι μιλά άσχετα με τι ερωτάται, λέει χωρίς να διαλεχτεί με άλλο συνάνθρωπο του. Αν βρεθούν μαζί δυο αφασικοί του Wernicke καταλαβαίνεται τι γίνεται!! Βρέθηκα αρχές του μήνα  στο υπουργείο Υγείας σε συνάντηση με θέμα το κλείσιμο των ψυχιατρείων. Γιατροί, διοικητικοί , νοσηλευτές από την Κέρκυρα, τα Χανιά, την Πέτρα Ολύμπου, άρχισαν να καυχησιολογούν για τα κατορθώματα τους και τα κλεισίματα τους. Όταν άρχισα να αναλύω τα ειδικά προβλήματα του δικού μας ψυχιατρείου που καθιστούν δυσχερή, αν όχι αδύνατο προς το παρόν το κλείσιμο του, δέχθηκα επίθεση κυρίως από τα Χανιά, που άρχισαν υποδείξεις, παρατηρήσεις χωρίς να θέλουν να ακούσουν τα δεδομένα μας. Σαν αφασικοί του Wernicke μιλούσαν χωρίς να ακούν, χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν τι τους έλεγα. Ομολογώ ότι έμεινα άναυδος από την αλαζονεία και την αμετροέπεια του Έλληνα, και ειδικά από τον πρώην διοικητή των Χανίων που μου έλεγε ότι είμαστε πολλοί ιατροί!!! Στα Χανιά είναι 5 στο Κ.Ψ.Υ. και 5 στο γενικό νοσοκομείο

( μιλάω για ειδικούς). Εμείς όπως ξέρεται είμαστε 4 για 100 κρεβάτια και 2 για όλες τις εξωνοσοκομειακές δομές , το Κ.Ψ.Υ. και την κινητή μονάδα. Στο τέλος της συνάντησης οι Χανιώτες σε πηγαδάκια παραδέχτηκαν ότι για να κλείσουμε πρέπει να ανοίξουν 2-3 κλινικές στην Πελοπόννησο. Τους ευχαριστώ έστω και για την καθυστερημένη υποστήριξη τους.

Πάντως θα πρέπει να γνωρίζουν ότι κάθε νοσοκομείο έχει τις ιδιαιτερότητες του και τις ειδικές ανάγκες τους. Είμαι 17 χρόνια στη Τρίπολη, ουδέποτε μας επισκέφτηκε επί τόπου κλιμάκιο της Ψυχικής Υγείας. Είχε γίνει το φαιδρό επεισόδιο όταν η τότε διευθύντρια Ψυχικής Υγείας την εποχή του δυστυχήματος στο Λούσιο, αναζητούσε τον ψυχιατρικό τομέα στο Παναρκαδικό!!! Και το χειρότερο κάποιο καινούριο αστέρι στην διεύθυνση Ψυχικής Υγείας (στις 6 Αυγούστου του 2012), ενώ έκανε το μπάνιο του σε νησί, από το κινητό του ζητούσε (όταν του είπαν ότι στο Παναρκαδικό δεν έχει κτισθεί η ψυχιατρική Κλινική) να μεταφερθούμε σε κάποιο άλλο κενό χώρο!!! του Παναρκαδικού μην εκτεθούμε στην Τρόικα. Δηλαδή αν αληθεύει η πληροφορία, την ανεπάρκεια των πολιτικών ηγεσιών που αγνοούσαν το θέμα ή έχωναν το κεφάλι τους στην άμμο σαν στρουθοκάμηλοι αγνοώντας τα δεδομένα ή δήλωναν πως κλείσαμε ( Λοβέρδος) θέλουν να το λύσουν ανεύθυνα, ανερμάτιστα, απρογραμμάτιστα για να την πληρώνουν με το χάος που θα δημιουργηθεί, προσωπικό και ασθενείς. Εννοείται ότι κάτι τέτοιο δεν θα το ανεχτούμε, το Παναρκαδικό θα ανοίξει όταν ανοίξει στο καινούριο κτήριο και θα δέχεται ασθενείς ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΚΑΔΙΑ. Είναι 25 κρεβάτια και καθημερινή εφημερία, μπορεί να δεχτεί λοιπόν 150-180 περιστατικά το χρόνο, και όχι βέβαια 800 που δέχεται σήμερα το Ψ.Ν. Τρίπολης. Έγιναν και δυο καλά!!!. Αποφασίστηκε ότι: Με διάταξη οι ψυχιατρικοί τομείς θα διαχειρίζονται τα χρήματα τους που δεν θα μπορούν να τα αγγίζουν άλλοι τομείς. Επίσης δεν θα μπορούν να υφαρπάζουν το προσωπικό του, οι άλλες κλινικες. Πολύ θετικά πράγματα αν εφαρμοστούν!!! 

Του Μάριου Τυροβολά