Αυτοκτονία «η μάστιγα της εποχής»

Ας πούμε λίγα πράγματα λοιπόν για την αυτοκτονία που τείνει να γίνει η «επιδημία» στην Ελλάδα. Τον τελευταίο χρόνο ακούμε καθημερινά από τα ΜΜΕ πως άνθρωποι αυτοκτόνησαν για διάφορους λόγους. Έρευνες δείχνουν ότι τα ποσοστά αυτοκτονίας έχουν αυξηθεί σημαντικά, η Ελλάδα που το 2008 εμφάνιζε ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά αυτοκτονίας σε παγκόσμιο επίπεδο, με αυτοκτονίες 2,8 ανά 100.000 κάτοικους. Με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης και την μετεξέλιξη της σε οξεία κοινωνική και ανθρωπιστική κρίση, παρατηρούμε μια ραγδαία και συνεχή αύξηση των αυτοκτονιών, οι οποίες τους τελευταίους μήνες έχουν μετατραπεί σε ένα οδυνηρό καθημερινό σχεδόν φαινόμενο που συγκλονίζει την ελληνική κοινωνία. Το πρώτο εξάμηνο του 2010 αυξήθηκε κατά 45% και οι αριθμοί του πρώτου εξάμηνου  του 2012 είναι ακόμα πιο δραματικοί. Έχει υπολογιστεί ότι μέχρι το 2020 ο αριθμός των αυτοκτονιών θα αυξηθεί τόσο ώστε θα φτάσει μέχρι και 1,5 εκατομμύριο το χρόνο.

Η αυτοκτονία είναι ένα σοβαρό πρόβλημα που μας αφορά όλους. Δεν είναι μια τυχαία ή χωρίς νόημα πράξη. Ο άνθρωπος που προσπαθεί να αυτοκτονήσει νιώθει απελπισμένος «παγιδευμένος» σε προσωπικά, κοινωνικά, οικογενειακά και οικονομικά προβλήματα τα οποία αισθάνεται ότι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει. Η αυτοκτονία εκφράζει την επιθυμία του να ξεφύγει από μια ζωή που του είναι δυσβάστακτη. ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ θεωρείται κάθε περίπτωση θανάτου που είναι το άμεσο ή έμμεσο αποτέλεσμα μιας πράξης θετικής ή αρνητικής που διαπράττει το ίδιο το θύμα, γνωρίζοντας το αποτέλεσμα. Βέβαια εκτός από τις ψυχολογικές ερμηνείες για τους λόγους που μπορεί να φτάσει ένα άτομο στο σημείο να γίνει αυτόχειρας. Τόσο οι αυτοκτονίες όσο και οι απόπειρες, στην συντριπτική τους πλειοψηφία συνιστούν μια αντανάκλαση της αυξανόμενης απελπισίας και απόγνωσης εξαιτίας των ιδιαίτερα δυσμενών κοινωνικοοικονομικών συνθηκών που βιώνουν οι έλληνες πολίτες. Η έλλειψη εργασίας και η υποχρέωση των νοικοκυριών, η συρρίκνωση του διαθέσιμου εισοδήματος και η φτώχεια- ιδιαίτερα με τις ακραίες της εκδοχές π.χ. φαινόμενα αστέγων και υλικής υστέρησης- η οποία αποτελεί ολοένα και περισσότερους συμπολίτες μας, επιφέρουν σημαντικές ψυχικές επιπτώσεις που οδηγούν στην αυτοχειρία. 

Γι’ αυτό το λόγο σε μια εποχή που έχουμε γίνει κανίβαλοι και περιμένουμε να κατασπαράξουμε όποιον κάνει το λάθος να φύγει από τα προσωπικά μας κριτήρια, καλό θα είναι να λέμε έναν καλό λόγο ευκολότερα, δεν στοιχίζει και να βγάλουμε την καρδιά από το ψυγείο, αρκετά συντηρήθηκε, καιρός να νιώσει και να γεμίσει.!!!

Της Εύας Παρασκευοπούλου