Περί Φιλοσοφίας...

 

     Ἕνας καθηγητής φιλοσοφίας ἐμφανίστηκε στή τάξη μ' ἕνα μεγάλο χάρτινο κουτί. Χωρίς νά μιλήσει, πῆρε ἀπό τή χάρτινη κούτα ἕνα ἄδειο γυάλινο βάζο κι ἄρχισε νά τό γεμίζει μέ μικρές πέτρες. Οἱ μαθητές τόν κοιτούσανε μ' ἀπορία. Ὅταν τό βάζο δέ χωροῦσε ἄλλο, ρώτησε:

 -«Εἶναι γεμάτο τό βάζο;» κι οἱ μαθητές ἀπαντήσανε:

 -«Ναί, εἶναι γεμάτο».

     Αὐτός χαμογέλασε καί χωρίς νά μιλήσει, πῆρε ἀπό τή χάρτινη κούτα ἕνα σακουλάκι μέ μικρά βοτσαλάκια κι ἄρχισε νά γεμίζει τό βάζο. Τό κούνησε λίγο καί τά βοτσαλάκια κυλήσανε καί γεμίσανε τά κενά ἀνάμεσα στίς πέτρες. Ὅταν τό βάζο δέ χωροῦσε ἄλλο, ρώτησε:

 -«Εἶναι γεμάτο τό βάζο;» κι οἱ μαθητές ἀπαντήσανε:

 -«Ναί, εἶναι γεμάτο».

     Αὐτός χαμογέλασε καί πάλι χωρίς νά μιλήσει, πῆρε ἀπό τή χάρτινη κούτα ἕνα σακουλάκι μ' ἄμμο κι ἄρχισε νά τήν ἀδειάζει μέσα στό βάζο. Ἡ ἄμμος χύθηκε καί γέμισ' ὅλα τά κενά μεταξύ πετρῶν καί βoτσάλων. Ὅταν τό βάζο δέ χωροῦσε ἄλλο, ρώτησε:

 -«Εἶναι γεμάτο τό βάζο;» Οἱ μαθητές διστάσανε γιά λίγο, ἀλλά ἀπαντήσανε:

 -«Ναί, εἶναι γεμάτο».

     Αὐτός ξαναχαμογέλασε καί πάντα χωρίς νά μιλᾶ, πῆρε ἀπό τή χάρτινη κούτα δύο μπουκάλια μπύρες κι ἄρχισε νά τ' ἀδειάζει μέσα στό βάζο. Τά ὑγρά γέμισαν ὅλα τά ὑπόλοιπα κενά. Ὅταν τό βάζο δέ χωροῦσε ἄλλο, ρώτησε:

 -«Εἶναι γεμάτο τό βάζο;» κι οἱ μαθητές, γελώντας αὐτή τή φορά, ἀπαντήσανε:

 -«Ναί, εἶναι γεμάτο».

 -«Τώρα», τούς λέει ὁ καθηγητής, «θέλω νά θεωρήσετε πώς τό βάζο αὐτό ἀντιπροσωπεύει τή ζωή σας. Οἱ μεγάλες πέτρες εἶναι τά πιό σημαντικά. Τέτοια εἴν', ἡ οἰκογένεια, ὁ σύντροφός σας, ἡ ὑγεία σας, τά παιδιά σας, οἱ καλοί σας φίλοι. Οἱ πέτρες ἀντιστοιχοῦνε στά πιό σημαντικά, τόσο σημαντικά, πού ἀκόμα κι ἄν ὅλα τά ὑπόλοιπα λείψουν, ἡ ζωή σας θά ἐξακολουθήσει νά 'ναι γεμάτη».

  «Τά βοτσαλάκια εἶναι τ' ἄλλα πράγματα πού 'ρχονται στή ζωή μας, ὅπως, οἱ σπουδές, ἡ ἐργασία, τό σπίτι, τό αὐτοκίνητο. Εἶναι μικρά πράγματα... βοτσαλάκια... Ἄν αὐτά βάλετε πρῶτα στό βάζο, δέ θά ὑπάρχει χῶρος γιά τίς μεγάλες πέτρες: τά σημαντικά της ζωῆς»!

  «Ἡ ἄμμος εἶν ὅλα τά ὑπόλοιπα: ἕνα καλό γεῦμα, μία βόλτα στή παραλία, ὁ χορός, τό τραγούδι, ἕνα βιβλίο, οἱ μικρές ἀπολαύσεις τῆς ζωῆς. Ἄν βάλετε πρῶτα τήν ἄμμο στό βάζο, δέ θά ὑπάρχει χῶρος μήτε γιά τά βότσαλα ἀλλά μήτε καί γιά τίς πέτρες»!

  «Τό βάζο εἴν' ἡ ζωή σας. Ἄν ξοδεύετε χρόνο καί δύναμη γιά μικρά πράγματα, δέ θά βρεῖτε ποτέ χρόνο γιά τά πιό σημαντικά. Ξεχωρίστε ποιά εἶναι τά πιό σημαντικά γιά τήν εὐτυχία σας. Μιλῆστε μέ τούς γονεῖς σας, παῖξτε μέ τά παιδιά σας, ἀπολαῦστε τό σύντροφό σας, προσέξτε τήν ὑγεία σας καί χαρεῖτε τούς φίλους σας. Πάντα θά ὑπάρχει χρόνος γιά γνώση καί σπουδές, πάντα θά ὑπάρχει χρόνος γιά ἐργασία, πάντα θά ὑπάρχει χρόνος γιά νά φτιάξετε τό σπίτι σας καί τό αὐτοκίνητό σας, νά πληρώσετε τά δημοτικά τέλη καί τό τηλέφωνο. Ὅμως νά φροντίσετε γιά τίς πέτρες πρῶτα. Ξεχωρίστε τίς προτεραιότητές σας».

     Οἱ μαθητές εἴχανε μείνει ἄφωνοι. Ἕνας ὅμως ρώτησε:

 -«Ἡ μπύρα κύριε καθηγητά, τί ἀντιπροσωπεύει»;

     Ὁ καθηγητής χαμογέλασε κι ἀπάντησε:

 -«Χαίρομαι πού τό ρωτᾶς! Νά σᾶς πῶ: δέν ἔχει σημασία πόσο γεμάτη εἴν' ἡ ζωή σας, δέν ἔχει σημασία πόσο στριμωγμένοι εἶστε, γιατί πρέπει νά ξέρετε: Πάντα θά ὑπάρχει λίγος χῶρος γιά δύο μπυρίτσες»!!!

 

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://www.peri-grafis.com/ergo.php?id=1260