Ένα σκυλί που το έλεγαν Νακάτ

Στα μέσα Οκτωβρίου πέθανε μετά από διακομιδή στο Παναρκαδικό νοσοκομείο ο Γερμανός ασθενής μας Νακάτ. Ο Νακάτ διακομίστηκε σε εμάς από την γνωστή ιατρό του Πύργου, που κατέληξε ότι επρόκειτο περί σχιζοφρένειας. Ίσως γνώριζε γερμανικά και να έθεσε την διάγνωση. Εμείς στο ΨΝΤ διαπιστώσαμε ότι ο ασθενής έπασχε από καρκίνο του ορθού με μεταστάσεις στον πνεύμονα, δεν μπορέσαμε μη γνωρίζοντας γερμανικά να αποφανθούμε (μικρή είναι η σημασία) εάν έπασχε από σχιζοφρένεια. Η γερμανική πρεσβεία μας δήλωσε ότι δεν ασχολείται και δεν περιθάλπει περιθωριακούς και αρνήθηκε να βοηθήσει κατά οποιοδήποτε τρόπο, γιατί δεν προβλέπεται από την Μερκέλειο (κόρη παπά) Γερμανία. Ένα σκυλί πεταμένο λοιπόν, το περιθάλψανε με μεγάλη στοργή και ενδιαφέρον τόσο στο 4^ο οξέων, όσο και στο 2^ο χρόνιων νοσηλευτές και γιατροί. Είμαι σίγουρος ότι και σε οποίο τμήμα του νοσοκομείου μας ( Ε1,Ε2,ΤΟΠ) ή ξενώνα και αν νοσηλευόταν, την ίδια ανθρώπινη αντιμετωπίσει θα του είχαν. Εντύπωση προκάλεσε ότι και στο Παναρκαδικό που ασχολούνται λόγω των ειδικών συνθηκών μόνο με σώματα και λιγότερο με ψυχές έδειξαν στοργή και ενδιαφέρον για το Νακάτ. Χαμογελαστός, πρόσχαρος, ευγενής και αυτός, διακινούσε θετικά μηνύματα στο περιβάλλον. Μέσα στον πόνο του παρέμενε πάντα αυτός ο ευγενής, γλυκός κύριος. Αναρωτιέται κανείς πως αυτός ο άνθρωπος, έμεινε τόσο μόνος, έρημος, ώστε να πεθάνει σε ένα ψυχιατρείο χωρίς κανείς από τον έξω κόσμο να ενδιαφερθεί. Πως αυτό το Εγώ, αυτός ο χαρακτήρας που συγκινούσε και ευαισθητοποιούσε, όλους στο χώρο μας, στον έξω κόσμο έγινε ένα απόβλητο, ένα σκυλί. Μήπως το Εγώ του, ο χαρακτήρας του σήμερα ήταν άλλος από αυτόν που ήταν στην κοινωνία όπου ζούσε πριν την αρρώστια του, τον οδήγησε στην απομόνωση του και στην απόρριψη του; Πάντως το βλέμμα, το χαμόγελο του, η ευγένεια του επέβαλε σε εμάς που είμαστε και ευαίσθητοι δέκτες προς αυτά τα πράγματα να του δείξουμε σεβασμό και αγάπη, χωρίς να υπάρχει καν γλωσσική επικοινωνία. Ίσως οι αρετές του δεν συγκίνησαν (αν υποθέσουμε ότι ήταν έτσι πάντα) το περιβάλλον του, την κοινωνική του ομάδα, την πατρίδα του Νακάτ. Η εποχή των στατιστικών, των αριθμών, του ωφελιψισμού σε τιμώρησε. Δίκαια ή άδικα ξέχασε πως ήσουν άνθρωπος, ευτυχώς βρέθηκες σε μια νησίδα ανθρωπιάς, σε μια ομάδα ανθρώπων που σε φρόντισαν, προσπάθησαν να απαλύνουν τον πόνο σου σε ενταφίασαν, ως άνθρωπο και όχι ως σκύλο.

             Καλό σου ταξίδι Νακάτ!!!      

Γράφει ο Μάριος Τυροβολάς