ΣΥΝΔΙΚΑ-ΛΗΣΤΕΣ

Το συνδικαλιστικό κίνημα έχει παρ-εκτραπεί εδώ και πολλά χρόνια. Στον ελληνικό συνδικαλισμό τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Κάποια πράγματα πρέπει να τα ξεκαθαρίσουμε γιατί οι προκλήσεις μπροστά μας είναι μεγάλες... Η ιδιότητα του συνδικαλιστή έχει πολλά προνόμια (ελέω των νόμων που έκανε το ΠΑΣΟΚ του 1982, όπως για παράδειγμα μια παχυλή αργομισθία ή συμμετοχή σε διοικητικά συμβούλια φορέων κ.λπ.). Οι συνδικαλιστές συμμετείχαν  στη νομή εξουσίας κι ας έδειχναν ότι είναι απέναντι. Το συνδικαλιστικό κίνημα (αυτό που όλοι γνωρίζουμε και υπάρχει μέχρι τις μέρες μας) οργανώθηκε από το 1982 και ήταν ελεγχόμενο από το ΠΑΣΟΚ κυρίως.

 Το πρώτο προαπαιτούμενο σ’ αυτή την οργάνωση ήταν ο <<δημοκρατικός χαρακτήρας>>  των οργάνων ( κατά τόπους χώροι εργασίας-Σωματεία εργαζομένων). Αυτοί που διαχειρίζονταν   ως πληρεξούσιοι τα πράγματα του συνόλου έπρεπε  να λειτουργούν σύμφωνα με τη θέλησή του και τις επιθυμίες του. Να έχουν δηλαδή τη δημοκρατική νομιμοποίηση. Ο καλύτερος τρόπος γι’ αυτό είναι οι εκλογές. Ψηφίζουν τα μέλη της συνόλου  για να αναδείξουν εκείνους που θα τους εκπροσωπήσουν καλύτερα για την επίτευξη των στόχων. Στη συνέχεια οι << εκλεκτοί >>  (όπως αποδείχθηκε  στην πορεία των χρόνων που πέρασαν  ) έπειτα από τις πρώτες επαφές με τις τότε διοικήσεις ανακάλυψαν την δυνατότητα να συνδιοικούν και να αποκομίζουν προσωπικά οφέλη. Με <<πλάτες>> από τις εκάστοτε διοικήσεις ανέλαβαν την ευθύνη της χειραγώγησης των εργαζομένων και των αιτημάτων τους για να λειτουργούν εκείνες χωρίς να αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα προβλήματα από τις αντιδράσεις που προέκυπταν, όπως επίσης και για να κερδίζουν στις εκλογές . Για το σκοπό αυτό    << στρατολόγησαν>> κάποιους εργαζόμενους οι οποίοι είτε για να κερδίσουν εύνοια είτε για  άλλα μικροοφέλη χρησιμοποιήθηκαν εναντίον των συναδέλφων τους. Οι στρατευμένοι, άλλοτε δίνοντας πληροφορίες στους εκλεκτούς και άλλοτε -λειτουργώντας πάντα με εντολές- απαξίωναν τους συναδέλφους τους και τις αρχόμενες αντιδράσεις. Έτσι με μικροταξίματα,  με μικροεκβιασμούς, μικροδιώξεις των αντιδρώντων, με μακρόχρονες καθυστερήσεις της προβολής των αιτημάτων των εργαζομένων, έκαμπταν τις αντιδράσεις της υγιειούς μερίδας των εργαζομένων και οι διοικήσεις απερίσπαστες εκτελούσαν το χρέος τους.   

Από ένα σημείο και μετά  οι συνδικαλιστές αυτοί εξελίχθηκαν σε εργατοπατέρες και  εργάστηκαν περισσότερο για τη διαιώνιση του ρόλου τους παρά για το καλό των μελών τους. Όσο πιο μεγάλη μερίδα εργαζομένων έλεγχαν τόσο πιο πολύ ανέβαινε το <<κασέ>> τους. Κάποιοι από αυτούς κατάφεραν και μπήκαν στο κοινοβούλιο ως βουλευτές και απροκάλυπτα πλέον καταφέρονται κατά του λαού. Αποδείχτηκε  διαχρονικά ότι αποτέλεσαν το Δούρειο Ίππο μέσα σε δημόσιες υπηρεσίες, ΔΕΚΟ, Οργανισμούς κλπ που διέλυσε και κατέλυσε τα πάντα. Τα αποτελέσματα των <<επιτευγμάτων>>  του συνδικαλισμού τα βιώνουμε όλοι μας σήμερα. Η διάλυση της βιομηχανίας, της βιοτεχνίας, της αγροτικής παραγωγής, των ατομικών και εργασιακών  δικαιωμάτων, των μισθολογίων, των συντάξεων, της δωρεάν παιδείας και περίθαλψης και τόσων άλλων δεν θα είχε επιτευχθεί χωρίς τη δική τους << σημαντική>>  συμβολή. Η  αποσύνθεση του Ελληνικού κράτους είναι και δικό τους έργο.

Μπορούμε να τους αποδώσουμε τιμητικά τον τίτλο ΣΥΝΔΙΚΑΛΗΣΤΕΣ.

Ενώ τα δυο τελευταία χρόνια έχουμε βιώσει τόσες καταστροφές δίπλα μας αυτοί απτόητοι συνεχίζουν τις ίδιες πρακτικές σα να μη συμβαίνει τίποτα. Φαίνεται ότι είναι τόσο ισχυρά τα προσωπικά τους οφέλη  που ξεπερνούν τις ανάγκες και τα προβλήματα των συναδέλφων τους και γενικότερα της Ελληνικής κοινωνίας.

Προσωπικά το μόνο που μπορώ να τους πω και πρέπει να το σκεφθούν σοβαρά, είναι ότι: όταν η  φωτιά πλησιάζει το χωριό σου ή το σπίτι του γείτονά  σου  τότε κινδυνεύει και το δικό σου σπίτι. Άρα λοιπόν ας αφήσουν στην άκρη τις πρακτικές του παρελθόντος και ας κάνουν αναθεώρηση της στάσης τους στο μέλλον. Δεν υπάρχουν περιθώρια για << άλλα  παιχνίδια>>.

ΠΑΠΑΚΩΣΤΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ