ΛΙΓΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

Αυτές τις μέρες εξελίσσονται οι αντιπαραθέσεις μεταξύ των 140 <<ειδικών>> και των ανθρώπων των γραμμάτων για το μεγάλο ζήτημα που προέκυψε σχετικά με το βιβλίο Γραμματικής της Ε' και ΣΤ' τάξης του δημοτικού. Αναφέρεται ότι η Ελληνική γλώσσα έχει  πέντε φθόγγους και παραμελεί να αναφέρει τα επτά φωνήεντα όπως επίσης δεν αναφέρει κάποια σύμφωνα. Παρακολουθούμε τους δασκάλους να εκφράζουν την αγωνία τους για το πώς μέσω τέτοιων βιβλίων θα μάθουν τα Ελληνοπούλα να διαβάζουν και να γράφουν σωστά τα Ελληνικά. Επίσης ακούμε ότι 140 (ανώνυμοι κατά τα άλλα) <<ειδικοί>> να λένε πως σωστά γράφονται οι φθόγγοι στο βιβλίο. Όμως το ίδιο το βιβλίο τους αναιρεί. Και αυτό διότι είναι εμφανές από τους δυο πίνακες  ότι μιλάει για φωνήεντα και σύμφωνα. Επίσης όλο συμπτωματικά τα γράμματα που καταργεί δεν υπάρχουν στο Λατινικό αλφάβητο αλλά και τα μπ (b), ντ( d) και γκ (g) που εντάσσει στα σύμφωνα που υπάρχουν.

Όλα θα ήταν μια απλή διαμάχη αν το ζήτημα δεν είχε κάποια προϊστορία.

Η Ιστορία ξεκίνησε λίγο πριν ο << Μεγάλος Εθνάρχης>> Κ. Καραμανλής υπογράψει στο Ζάππειο την συμφωνία ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Ήμουν παιδί που πρωτοπήγα στο γυμνάσιο μα θυμάμαι πολύ καλά από τον γραπτό  τύπο της εποχής την απαίτηση των Ευρωπαίων μελλοντικών εταίρων μας να γράφουμε τα Ελληνικά με λατινικούς χαρακτήρες. Ξεσηκώθηκαν τότε έντονες αντιδράσεις και η πρόταση έπεσε στο κενό.  Το 1976, με τον νόμο 309/30.04.1976 «Περί οργανώσεως και διοικήσεως της Γενικής Εκπαιδεύσεως» του υπουργού Παιδείας Γεωργίου Ράλλη, νομοθετήθηκε η χρήση της δημοτικής γλώσσας στην εκπαίδευση. Το 1978 σε κάποια μεταμεσονύκτια συνεδρίαση της βουλής  στις 12:30 πέρασε φασιστικά το νομοσχέδιο για το μονοτονικό σύστημα. Ήταν ο πρώτος μεγάλος βιασμός της Ελληνικής γλώσσας.  Από τότε όλο και κάτι κάθε χρόνο εντελώς συμπτωματικά κουτσουρεύεται. Άλλοτε τα δίπλα γράμματα, άλλοτε πτώσεις , άλλοτε εγκλίσεις, άλλοτε καταλήξεις.

Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι» όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε.

Επίσης η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί «συγκεκρυμμένος», καθώς προέρχεται από το «κριμένος» (αυτός που έχει δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από το «κρυμμένος» (αυτός που έχει κρυφτεί). Άρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας μας.

Από τότε έχουν αυξηθεί κατακόρυφα το ποσοστά των παιδιών με δυσλεξία. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι πριν μερικά χρόνια η Διαμαντοπούλου πρότεινε να έχουμε την αγγλική ως δεύτερη επίσημη γλώσσα του κράτους. Ούτε ότι έγινε υπουργός του Παιδείας επί Παπανδρέου και αντικατέστησε τα βιβλία με φωτοτυπίες.

Όπως και το γεγονός ότι πέρυσι ο Κύπριος Ευρωβουλευτής ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΤΣΑΚΗΣ πρότεινε τη κατάργηση των Η ,Ι, Υ, ΕΙ και την αντικατάσταση τους με ένα οποιοδήποτε  από αυτά για μοντερνοποίηση και απλούστευση της Ελληνικής. Δεν έπεσε πιστεύω κεραυνός εν αιθρία με το φετινό βιβλίο. Ήταν αναμενόμενο ότι κάποια στιγμή θα το έκαναν.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις << προσπάθειες>> που έχουν κάνει για να μας πείσουν ότι το Ελληνικό Αλφάβητο προέρχεται από το Φοινικικό;

Είναι γνωστό ότι τις αλλαγές που θέλουν να πετύχουν οι νεοταξίτες  τις πραγματοποιούν σιγά σιγά σε βάθος χρόνου ώστε να μη ξεσηκώνουν το λαό. Από λίγο κάθε φορά ώστε να περνάνε απαρατήρητες ή με μικρές αντιδράσεις που εύκολα κάμπτονται. Ο λαός ξεχνάει εύκολα και έτσι στο τέλος θα επιτύχουν αυτό που θέλουν. Ένα Ελληνικό λαό χωρίς γλώσσα, χωρίς ιστορία (γιατί μην ξεχνάμε και αυτή κάποιες Ρεπούση τις παραποιούν).

Όπως έχει γράψει ο Μίλαν Κούντερα  (Το βιβλίο του γέλιου και της λήθης)

Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος, είναι να διαγράψεις τη μνήμη του. Να καταστρέψεις τα βιβλία του, την κουλτούρα του, την ιστορία του. Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία, να κατασκευάσει μια νέα παιδεία, να επινοήσει μια νέα ιστορία …Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός για να αρχίσει αυτό το έθνος να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν. Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα».

Αυτή ακριβώς είναι η πρόθεση αυτών που προσπαθούν να <<απλοποιήσουν>> την Ελληνική γλώσσα. Πως όμως ακριβώς η επόμενη γενιά των Ελλήνων θα ξεχωρίζει τις έννοιες π.χ τείχη, τοίχοι, τύχη, αν γράφονται με τον ίδιο τρόπο; Ξεχνάμε ότι μόνο στην ελληνική γλώσσα η ονομασία περιγράφει και τις ιδιότητες του υποκείμενου;

        Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις». Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη (άρα= γη + έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γη / δικό του σπίτι.

        Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω. 

Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι).

ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» - ελαττώνει ως ανθρώπους - και μας φθίνει μέχρι και την υγεία μας. Και, βέβαια, όταν αναφερόμαστε σε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει, πως το λέμε; Μα, φυσικά, «άφθονο».

        Έχουμε τη λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». Διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έλθει και στην ώρα του. Ωραίο δεν είναι το φρούτο όταν είναι άγουρο ή σαπισμένο και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. Ούτε το καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή, σε αυτή την περίπτωση, δεν μπορούμε να το απολαύσουμε.

Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά .. Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις τη δυνατότητα να πάς όπου αγαπάς. Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία!!!

        Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή». Η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία αφού προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ.

 Θερμόμετρο, γεωμετρία, αστρονομία κλπ (χρειάζονται εξήγηση;).

        Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από το βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον.

 Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε σαν παράδειγμα χιλιάδες λέξεις..Δεν έχουμε όμως το χώρο.Προσωπικά δεν έχω καταλάβει γιατί ζητάνε να απλοποιηθεί η ελληνική όταν στην Ευρώπη υπάρχουν πολλές γλώσσες που γράφουν  3 σύμφωνα για να προφέρουν ένα φωνήεν και κανένας δεν ενοχλείτε από αυτό ( π.χ στη Γαλλική); Να αλλοιωθεί η μοναδική γλώσσα που μπορεί να παράγει νέες λέξεις και έννοιες; Θα υπήρχαν Ιατρικοί όροι στις άλλες γλώσσες χωρίς την ύπαρξη της Ελληνικής;  Γιατί οι έλληνες πρέπει να γράφουμε κλασικό αντί κλασσικό και οι Άγγλοι να γράφουν classic;

Γιατί θα πρέπει να θυσιάσουμε τη γλώσσα μας για να γίνουμε αρεστοί στους δυτικούς;

Αν καταφέρουν οι <<ειδικοί>>  Ανθέλληνες και μισέλληνες να περάσουν τα σχέδια τους θα είναι μεγάλη ντροπή για όλους μας. 

Του Χρήστου Παπακώστα