Κάποτε
Ο χρόνος είχε 4 εποχές, δουλεύαμε 8 ώρες, είχαμε χρόνο να πάμε για
καφέ, είχαμε τις πόρτες των σπιτιών ανοικτές όπως και τις καρδιές μας, πίναμε
νερό της βρύσης, παίζαμε με τους φίλους μας ποδόσφαιρο στις αλάνες, είχαμε 2
τηλεοπτικά κανάλια και πάντα βρίσκαμε κάτι ενδιαφέρον να δούμε, κυκλοφορούσαμε
με ταπεινά αυτοκίνητα 1000 κυβικών και ήμασταν χαρούμενοι, είχαμε χρόνο για τον
εαυτό μας, η σκληρή δουλειά ήταν ιδανικό, λέγαμε καλημέρα σε ένα περαστικό,
ζούσαμε σε σπίτι 65 τ.μ. και ήμασταν ευτυχισμένοι, μαζευόμασταν όλοι γύρω από
το κυριακάτικο τραπέζι ενωμένοι, ζητάγαμε συγνώμη από κοντά, αγοράζαμε ένα
παντελόνι και το είχαμε για 2 χρόνια, τα περιοδικά έπαιρναν συνέντευξη από
ανθρώπους σαν το Σεφέρη, είχαμε το θάρρος να λέμε : «έκανα λάθος», οι
τραγουδιστές τραγουδούσαν με την φωνή, νοιαζόμασταν για το γείτονα, ζούσαμε με
ένα μισθό, κάποτε περνάγαμε υπέροχα στο ταβερνάκι της γειτονίας με τραγούδι
κρασάκι, τα δανεικά τα έδινε ο αδελφός, δουλεύαμε για να ζούμε, δεν είχαμε
φράγκο στην τσέπη μα ήμασταν τόσο μα τόσο αισιόδοξοι ακόμα κι ευτυχισμένοι!
Ο χρόνος έχει 2 εποχές, έχουμε χάσει το μέτρημα, τα λέμε μέσω msn και skype, κλειδαμπαρωνόμαστε βάζουμε
συναγερμούς και έχουμε λυκόσκυλα να μας φυλάνε, πίνουμε εμφιαλωμένο νερό και
αρρωσταίνουμε, παίζουμε ποδόσφαιρο στο playstation, έχουμε 100 κανάλια
και δεν μας αρέσει κανένα πρόγραμμα, κυκλοφορούμε με τζιπ 2000 κυβικών και
στενοχωριόμαστε που δεν έχουμε τζιπ 3000 κυβικών, δεν έχουμε χρόνο για κανένα,
η σκληρή δουλειά είναι κουταμάρα, καλημέρα μας λέει ο navigator, ζούμε σε σπίτια των
120 τ.μ. και δεν χωράμε μέσα, έχει ο καθένας το δικό του δωμάτιο και δεν
βρισκόμαστε στο τραπέζι όλοι μαζί, τα λέμε με sms, τώρα έχουμε το
παντελόνι 2 μήνες και μετά άλλο, συνέντευξη παίρνουν τα περιοδικά από τον
Καρβέλα, λέμε: αυτός φταίει όχι εγώ, οι τραγουδιστές τραγουδούν με βοηθητικά
μέσα, τσατιζόμαστε αν ο γείτονας αγοράσει καλύτερη τηλεόραση από εμάς, ζούμε με
τους μισθούς που θα πάρουμε, μιζεριάζουμε σε ακριβά εστιατόρια, μας δανείζουν οι τράπεζες, ζούμε για να δουλεύουμε, έχουμε τα πάντα και τρωγόμαστε με τα ρούχα μας!
Της Σούλας Κολοβού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου